na man abadan

hamchin nazari

nadaram

va inke man

vaghean az nazare

asabi zire sefram va

sahme to dar in zaf

aslan kam nist

***

and you never cried...

and you never taken him as the quilt even in your solitude...

and here you find it bouncing to your face...

want more..just wait..

and we are hidden now :D

ان سنگ سنگین همین بغضی است که با اشک دم مشک زنانه من نرم می شود و راه می گیرد از ابتدای لوله گوارشم خودش را بالا بکشد و بریزد روی این کلید ها و ارامم کند اندکی.این اندوه لعنتی که دارد شراب می شود از ماندگی یا به خاطر نزدیک شدن پریود است یا زخمی که رویه اش بسته نشده و هر از گاهی خودش را به رخ می کشد.هر چه هست احساس خفگی از سر تنهایی ست ولی نه دلتنگی.احساس خواستن است اما خواستنی اش نیست دم دست،این اندوه بی پایان،این خود ویرانگری که مثل لوبیای سحر امیز جک هر لحظه کت و کلفت تر و هرجایی تر می شود و بالا می رود از ان شقایق سرخوشی که قبلا می شناختم شبحی بیرنگ و رو ساخته است.تعارف چرا،دخترک الاغ!تو می خواهی معشوق باشی،می خواهی این روح یائسه را رنگی بزنی و دستی که دراز می کنی هوا را چنگ می زند.امروز همه اش راه رفتم و فکر کردم به ان لحظه ای که پرت شدم در اینجایی که هیچ کجا نیست و جای من است،جایی که هیچ کس نمی تواند زندگی اش کند.هی فکر کردی جاهایی هست در این دنیا که هیچ کس نمی تواند دوام بیاورد درش اما باز هم انجا رابینسون کروزوئه های مو وز کرده لندوک زندگی بهم می زنند.ای خاک تو سر این انسان نئاندرتال کنند با این روح و روانی که دارد.با این امید مردنی که ته رنگی می دهد به همه چیز.اخر الاغ !تا کجا و کی اینطوری روز بگذرانی و منتظر باشی تا کشتیی این جزیره را ببیند و تو را با نردبان طنابی از مزرعه گندمت جدا کند،من که می دانم اگر تو رابینسون کروزوئه جزیره ات باشی خودت را با خاک ان جا زنده به گور می کنی که به میان ادم ها برنگردی.

اتاقی از آن من